Όταν το 1985 το “Μια Τόσο Μακρινή Απουσία” προβλήθηκε στο 26ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο τίτλος της ταινίας του Σταύρου Τσιώλη έμοιαζε γεμάτος σημασία. Παιδί της Φίνος Φιλμ, αλλά πάντα σκηνοθέτης με δική του ξεκάθαρη ματιά, ο Τσιώλης δεν επέστρεψε με εκείνη την ταινία απλώς στο σινεμά, μα πίσω στην αρχή, στο δικό του τρόπο να λέει τις υπέροχες ιστορίες του. Από τότε, με το κοινό του Φεστιβάλ να του χαρίζει την πιο θερμή αγκαλιά και την κριτική επιτροπή να δίνει στην Πέμη Ζούνη το βραβείο ερμηνείας, ο Σταύρος ξεκίνησε από την αρχή μια νέα πορεία που τον έφερνε ξανά και ξανά στη Θεσσαλονίκη, σε μια αίθουσα του φεστιβάλ που κάθε φορά ξεχείλιζε αγάπη.

Η τελευταία φορά που βρέθηκε στο Ολύμπιον, ήταν στο 58ο Φεστιβάλ με το “Γυναίκες που Περάσατε από Δω” και μπροστά στους θεατές, απέναντι στους συνεργάτες του, στους φίλους που έκανε όλα αυτά τα χρόνια, ο Σταύρος ήταν την ίδια στιγμή αθώος και σοφός, παιδί και δάσκαλος.

Ο σκηνοθέτης Τσιώλης δεν σκηνοθετούσε μόνο στην οθόνη, μα σε κάθε του στιγμή, σε ολόκληρη τη ζωή του. Κάθε του κουβέντα ήταν μια ταινία. Κάθε ιστορία που έλεγε -και είχε τόσες πολλές να πει- είχε συγκίνηση, χιούμορ, αυθεντικότητα, μαγεία και αλήθεια. Και η καρδιά του ήταν τόσο μεγάλη, πιο μεγάλη ακόμη και από την οθόνη του σινεμά. Κι εκεί, ακόμη κι αν ο ίδιος έφυγε, ο χτύπος της θα ακούγεται για πάντα. Μέσα από τις ταινίες του που θα ζουν για πάντα και στη δική μας καρδιά.