Ένας λόφος στο Κιργιστάν που κατοικείται από άνδρες, γυναίκες και μερικά παιδιά, αποτελείται από μια τεράστια χωματερή στην οποία όλοι αυτοί οι άνθρωποι βουτάνε κυριολεκτικά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.
Ανάμεσά τους βρίσκεται ένας πρώην στρατιώτης, «στοιχειωμένος» απ’ το παρελθόν του και τις ειδεχθείς πράξεις του, μια πενθούσα μητέρα, και διάφοροι νέοι άνθρωποι χωρίς μέλλον. Μακριά απ’ τα βλέμματα των -με κάθε έννοια- περαστικών, μια κρυφή γωνιά της πραγματικότητας αποκαλύπτει τις ζοφερές πτυχές της∙ για όποιον τολμά να κοιτάξει.
Το The Hill καταδύεται σ’ έναν πελώριο σκουπιδότοπο προκειμένου να ανασύρει στην επιφάνεια όντα που κινούνται στα όρια της επιβίωσης, ανθρώπινα ναυάγια τα οποία παλεύουν καθημερινά με μια μοίρα σκληρή και ανελέητη. Η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στο εικαστικό του κομμάτι (υπό την έννοια ότι ο φακός καταφέρνει να αντλήσει ομορφιά μέσα από έναν ωκεανό βρωμιάς, φθοράς και αποσύνθεσης), ενισχύει μια επίγευση πίκρας: αυτό το ντοκιμαντέρ-γροθιά στο στομάχι, σε στιγμές, κάνει τη βδελυρή αυτοκρατορία των απορριμμάτων να μοιάζει με κάποιο χαμένο βασίλειο. Τέτοια η δύναμη του κινηματογράφου, η αλήθεια όμως είναι ακόμα πιο ισχυρή.
Διότι αυτό που, κυρίως, συγκλονίζει εδώ, είναι οι σπαρακτικές εξομολογήσεις των προσώπων. Και μόνο με τον τρόπο που καθιστά ορατούς αυτούς τους χαμένους ανθρώπους, και μόνο για την ευκαιρία που τους δίνει να πουν τις ιστορίες τους (οδυνηρές σαν ανοιχτές πληγές), το The Hill φωτίζει και φωτίζεται.
Υπάρχουν όντως θησαυροί στα σκουπίδια. Απλώς όχι του είδους που νομίζουμε.
Γιάννης Σμοΐλης