O Τάκης Κανελλόπουλος θεωρείται μοναδική και μοναχική περίπτωση στον ελληνικό κινηματογράφο.
Εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη, δεν ήταν μέλος καμίας «παρέας», αντιμετωπίστηκε με όλα τα στερεότυπα του «ιδιότυπου» καλλιτέχνη και το έργο του φορτώθηκε με διάφορα κοσμητικά επίθετα που περισσότερο το συσκότισαν, παρά ανέδειξαν τις ουσιαστικές αρετές του.
Ωστόσο, ο Τάκης Κανελλόπουλος είχε μία καθοριστική παρουσία για την εξέλιξη της εγχώριας κινηματογραφίας. Μαζί με τον Νίκο Κούνδουρο υπήρξε πρόδρομος μιας άλλης αντίληψης και ενός διαφορετικού ήθους σε έναν κινηματογράφο που περνούσε ορμητικά από τον πρωτογονισμό και την «αθωότητα» στον επαγγελματισμό και την εκβιομηχάνιση της εποχής της Φίνος Φιλμ.
Ο Τάκης Κανελλόπουλος νομιμοποίησε την ελεύθερη ματιά στον κινηματογράφο και έδωσε στην ποίηση την κινηματογραφική της εκδοχή. Υπάρχουν στο έργο του σημεία που σήμερα, εποχή άλλων ρυθμών και διαφορετικών κοσμοαντιλήψεων, μοιάζουν παρωχημένα. Αυτή, όμως, είναι μία στατική και μίζερη ανάγνωση· γιατί στις ταινίες του Κανελλόπουλου, ακόμη και στις πιο «παλιομοδίτικες», υπάρχουν τα αιώνια στοιχεία της τρυφερότητας, της αγάπης, του έρωτα. Πάνω απ’όλα, στο έργο του κυριαρχεί ο πόλεμος, πεδίο δοκιμασίας της ανθρώπινης συνείδησης και ταυτόχρονα τόπος συνάντησης των ανθρώπων. Κι όλα αυτά με την αίσθηση του μακεδονίτικου τοπίου, με τις μεγάλες πεδιάδες, τα μεγάλα ποτάμια και τα μεγάλα πάθη.
Δημόπουλος, Μ., (1997). Ο μονήρης Τάκης. Στο Κυριακίδης, Α. (επίμ.), Αφιέρωμα στον Τάκη Κανελλόπουλο από το 38ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (21-30/11/1997). Εκδόσεις Αιγόκερως.