Ο ανθρώπινος πολιτισμός θριάμβευσε, γίναμε θεοί, τελειοποιήσαμε την εξαπάτηση– για να κυβερνηθούμε. Αποδομήσαμε τον κόσμο κι ίσως είναι καιρός να τον εναρμονίσουμε εκ νέου με την αγάπη. Η ζωή στο πανάρχαιο πλατωνικό σπήλαιο αντιμετωπίζεται μόνο μ’ έναν τρόπο. Μαζί.
Μανώλης Ανδριωτάκης (δημοσιογράφος-συγγραφέας)
«Το μέλλον της συνθετικής πραγματικότητας»
Αν η τεχνητή νοημοσύνη αναπτυσσόταν σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργηθούν νοήμονα λογισμικά όντα, ικανά να αισθάνονται και να υποφέρουν, θα τους φερόμασταν με σεβασμό; Αν η κβαντική φυσική μάς επέτρεπε να έρθουμε σε επαφή με εναλλακτικές εκδοχές του εαυτού μας, πώς θα άλλαζε ο τρόπος που αυτοπροσδιοριζόμαστε;
Γιάννης Παλαβός (πεζογράφος-μεταφραστής)
«Η αλήθεια των δεδομένων, η αλήθεια του συναισθήματος: Ο κόσμος κατά Τεντ Τσιανγκ»
Αν πράγματι ζούμε σε μια άψογη προσομοίωση του σύμπαντος, όπου ο κόσμος είναι τέλεια προσομοιωμένος, δεν υπάρχει τίποτα, κανένα σφάλμα στον κώδικα, που θα μπορούσε να μας ειδοποιήσει ότι τούτος εδώ δεν είναι ο πραγματικός κόσμος.
Αλέξης Παπάζογλου (δημοσιογράφος-συγγραφέας)
«Ζώντας στη μετα-πραγματικότητα»
H μετα-πραγματικότητα υπερβαίνει τον φυσικό κόσμο, αλλά τον περιλαμβάνει κιόλας σε μια συμπιεσμένη εκδοχή του. Είναι η δική μας μυθοπλασία στην οποία καταφεύγουμε όταν η πραγματικότητα μοιάζει εκτός ελέγχου. Είναι το «εγώ:»που βάζουμε πάνω από ένα meme που δείχνει ένα σκυλί να κυνηγά έναν ρινόκερο ή τον Μπεν Άφλεκ σε «κατάθλιψη»
Δημήτρης Πολιτάκης (δημοσιογράφος)
«Η δική μου ιδιωτική μετα-πραγματικότητα»
Αποσπάσματα από την ειδική δίγλωσση έκδοση, που συνοδεύει το αφιέρωμα του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στο Post-Reality.