Η Βερενά Παραβέλ και ο Λουσιάν Κασταίν-Τεϋλόρ είναι ανθρωπολόγοι και ταυτόχρονα ανατρεπτικοί ντοκιμαντεριστές! Το 20ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια της ενότητας Film Forward, προβάλλει το έργο των δυο δημιουργών, μέσα από 6 ταινίες τους! Το αφιέρωμα αυτό υπήρξε η αφορμή για μία συζήτηση με τους δύο καλλιτέχνες, την Παρασκευή 10 Μαρτίου, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Υπό το συντονισμό της σκηνοθέτιδος, Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, το σινεφίλ κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση ανάμεσα στους τρεις δημιουργούς σχετικά με την φιλμογραφία τους, τα θέματα που επιλέγουν και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.

Τι μας είπαν οι Βερενά Παραβέλ, Λουσιάν Κασταίν-Τεϋλόρ και Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη:

Βερενά Παραβέλ:

“Μεγάλωσα χωρίς τηλεόραση και κινηματογράφο. Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας τον κόσμο με τους γονείς μου. Έζησα σε πολλά διαφορετικά μέρη του πλανήτη. Προσπαθούσα να καταλάβω τον κόσμο, αλλά δεν τα κατάφερνα.”

“Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στη Γαλλία υπέφερα από το γεγονός ότι δεν ήμουν άνετη στο να εξερευνώ πράγματα και να εκφράζομαι μέσω του γραπτού λόγου. Αυτή η διαδικασία με περιόριζε πολύ. Ό,τι κι αν δοκίμαζα, αισθανόμουν περιορισμένη. Όταν τελείωσα το διδακτορικό μου, αποφάσισα ότι δεν θα συμμετείχα ξανά σε συνέδριο, ούτε θα έγραφα κάποια εργασία.”

“Ήθελα να προσπαθήσω να φτιάξω μια ταινία. Δεν ήθελα να γράφω άλλο. Ήθελα κάποιος να μου δώσει μια κάμερα και να δω τι μπορώ να κάνω με αυτή. Πέρασα από κάποιους καθηγητές στο Κολούμπια και το NYU, οι οποίοι με απέρριψαν. Και τότε, γνώρισα τον Λουσιάν.”

“Σκεφτόμουν ότι αντί να βρίσκεται ο άνθρωπος στον κεντρικό άξονα, θα επικεντρωθώ στην ισορροπία μεταξύ της φύσης και του ανθρώπου.”

“Μάθαινα. Δεν ήξερα πως να κρατάω την κάμερα ή να κάνω μοντάζ. Δεν ήξερα τίποτα.”

“Όταν τελειώσαμε την ταινία, θυμάμαι ότι κάναμε μια συζήτηση με τον Λουσιάν για το πως θα συνεργαστούμε με το αντικείμενό μας με έναν πιο βαθύ τρόπο, όχι απλώς περνώντας χρόνο μαζί τους. Έτσι ξεκινήσαμε το Leviathan.”

“Ξέρεις, μία ταινία πολλές φορές ξεκινάει ως κάτι και καταλήγει ως κάτι τελείως διαφορετικό. Τέτοιου είδους ταινία ήταν και το Leviathan.”

“Δεν μας ενδιέφερε η οπτική γωνία και οι προσπάθειες των ντόπιων, ούτε όμως η δική μας οπτική. Μας ενδιέφερε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, να παρουσιάσουμε την ίδια την εμπειρία.”

Λουσιάν Κασταίν-Τεϋλόρ:

“Το να βρίσκομαι εκεί (σ.σ. στα όρη Beartooth, στη Μοντάνα) για τρία χρόνια, ήταν η πιο υπέροχη, εξωτική εμπειρία της ζωής μου.”

“Η ανθρωπολογία και η εθνογραφία, απαρτίζεται από ανθρώπους του πρώτου κόσμου, που απεικονίζουν φυλές και κουλτούρες που εξαφανίζονται. Αυτό μπορεί να φαίνεται ρομαντική κίνηση, αλλά εγώ το αντιλαμβανόμουν ως κάτι προβληματικό.”

“Για μένα ήταν μια εξωτική εμπειρία, θέλαμε να τονίσουμε την ανθρώπινη ύπαρξη μέσα από την ταινία “Sweet Grass”. Θέλαμε να καταγράψουμε μια πρακτική ζωής που τείνει να εξαφανιστεί. Είναι ο τρόπος ζωής που αυτοί οι άνθρωποι είναι παρόντες στον κόσμο, μέσα στο πλαίσιο της σύγχρονης εθνογραφίας. Για μας ήταν κάτι καινούργιο, βουκολικό, ουτοπικό, άπιαστο. Προσπαθήσαμε να έχουμε μια δυστοπική οπτική σε κάτι ουτοπικό.”

Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη:

“Ώς δημιουργός έχω μάθει πολλά για το πως να προσεγγίζω την μυθοπλασία μέσα από την αντίληψη των Παραβέλ και Κασταίν-Τεϋλόρ για το τι είναι πραγματικότητα, βλέποντας τη δουλειά τους και έχοντας την τιμή και την χαρά να γνωρίζω το πως δουλεύουν μεταξύ τους.”

“Δυο πράγματα που χαρακτηρίζουν τη δουλειά τους, είναι η υπομονή, όταν παρατηρούν υπομονετικά να εξελιχθούν τα πράγματα και η εξαιρετική διακριτικότητα με την οποία χειρίζονται τον φακό.”

“Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που χειρίζονται τον ήχο. Η μουσική σύνθεση που συνοδεύει το οπτικό υλικό, είναι βιομηχανική και αισθησιακή ταυτόχρονα. Φαίνεται να κινηματογραφούν με όλο τους το σώμα.”