Η βία σκεπάζει τη βία. Ο πόλεμος καταπνίγει κάθε άλλη μορφή της. Μπροστά στην απειλή της μαζικής εξόντωσης, η έμφυλη βία κρύβεται στα καταφύγια.

To ελληνικό σινεμά είναι σταθερά στον πυρήνα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Είναι ένα οργανικό κομμάτι του, εγγεγραμμένο στην ταυτότητά του.

Η Γεωκουλτούρα είναι ο θεματικός προσανατολισμός της 8ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, που διοργανώνει ο Μητροπολιτικός Οργανισμός Μουσείων Εικαστικών Τεχνών Θεσσαλονίκης – MOMus.

Η μελαγχολία ενός ανικανοποίητου νόστου, το τραύμα που πυροδοτεί η αποκοπή από την πατρογονική γη, η αιωνίως ρευστή και ευμετάβλητη φύση της ανθρώπινης ταυτότητας, η κοσμογονική δυνατότητα της τέχνης να πλάθει μια εναλλακτική πραγματικότητα, καθώς και οι φιλοσοφικές διαστάσεις που κυοφορούνται ασταμάτητα στο καθημερινό, στο επαναλαμβανόμενο και στο τετριμμένο, είναι -μεταξύ άλλων- οι θεματικές που κυριαρχούν στο έργο του αλβανού καλλιτέχνη Άντριαν Πάτσι, που ζει και εργάζεται στο Μιλάνο.

Ένας λόφος στο Κιργιστάν που κατοικείται από άνδρες, γυναίκες και μερικά παιδιά, αποτελείται από μια τεράστια χωματερή στην οποία όλοι αυτοί οι άνθρωποι βουτάνε κυριολεκτικά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.

Αν ισχύει η ρήση «είμαστε ό,τι τρώμε», ισχύει εξίσου το «είμαστε ό,τι φοράμε».

Διαπιστώνει κανείς, παρακολουθώντας τη φιλμογραφία σας, ότι οι ταινίες σας διαγράφουν μια πορεία από το συλλογικό στο ειδικό, στο γκρο πλαν σ’ ένα πρόσωπο, στις ουλές και μαζί στην ομορφιά του. Γιατί συμβαίνει αυτή η μετατόπιση;

Σε απόσταση πεντακοσίων περίπου μέτρων από το γκέτο Βαρώνου Χιρς ήταν ο σιδηροδρομικός σταθμός. Στον σταθμό μάς περίμενε αμαξοστοιχία με είκοσι κλειστά, σφραγισμένα βαγόνια, εκτός από το μεσαίο βαγόνι που ήταν ανοιχτό.

Ένα μέλλον μετά (και χωρίς) τον άνθρωπο.

Το σινεμά είναι ζωντανό. Τουλάχιστον το σινεμά που έχει κάτι να πει, το σινεμά που δεν έχει σκοπό να συνοδεύει την κατανάλωση ποπ κορν, ανέπνεε πάντα στο ρυθμό της εποχής του.