Το πρόγραμμα Sound Documentary International Summer Programme του ENS Louis Lumière που πραγματοποιήθηκε το φετινό καλοκαίρι στη Βρέστη της Γαλλίας το αποτέλεσε ειλικρινά μια σημαντική καλλιτεχνική και εκπαιδευτική εμπειρία, η οποία επηρέασε βαθιά την αντίληψή μου για την τέχνη του ηχητικού ντοκιμαντέρ!
All posts by Ifigeneia Konstantinidou
Ο Δημήτρης στην Ακτή
του Δημήτρη Παπανικολάου
1
Ξαναείδα, καλοκαίρι του 2021, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. (1)
Στην Ανάφη, τον είδα να κατεβαίνει στην ακτή, στα χέρια του μολύβια, χρώματα και μπλοκ. Γινόταν το κέντρο της προσοχής, όσο κι αν ο ίδιος θα ήθελε να χάνεται στο τοπίο. Τον παρατηρούσαν, και το ήξερε, όσο κι αν οι κανόνες του παιχνιδιού που ήθελε να παίξει ήταν αυτός να παρατηρεί.
Στα βλέμματα και τα σώματα όσων ζωγράφισε εκείνο το καλοκαίρι αναγνωρίζω τους φίλους μου. Κάποτε βλέπω ανθρώπους που τους έχω δει να μεγαλώνουν, που έχω επιθυμήσει, που έχουν επιθυμήσει οι φίλοι μου, που μου έχουν σταθεί, ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι τη ζωή μου.
Γι αυτούς, λοιπόν, θέλω να μιλήσω. Για το τι πάντα σήμαινε γι’ αυτούς η δουλειά του Παπαϊωάννου. Για το αρχείο αυτών των ανθρώπων. Αυτών των ευώνυμων ανθρώπων. Το αρχείο των καλόφημων ανθρώπων. (2) Και για τη σημασία του.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε
της Εύας Στεφανή
(Το παρόν κείμενο βασίζεται σε συνομιλία της σκηνοθέτριας με την Γκέλυ Μαδεμλή).
Βλέποντας τώρα την ταινία καταλαβαίνω ότι έχει δύο άξονες. Ο ένας είναι οι δυσκολίες του ανεβάσματος ενός έργου την εποχή της πανδημίας. Το δεύτερο, και πιο ενδιαφέρον, είναι ο ίδιος ο Δημήτρης. Τον γνωρίζουμε μέσα από την αέναη προσπάθειά του να δώσει σχήμα σε ένα έργο, το οποίο συνέχεια του διαφεύγει. Καλείται να πειραματιστεί με κάτι που του είναι εν μέρει γνωστό, αλλά παραμένει και ανοίκειο. Όπως κάθε καλλιτέχνης ή αισθαντικός άνθρωπος, παλεύει με τον βασανιστικό αλλά και συναρπαστικό κύκλο γένεσης-θανάτου του έργου.
«Ο κινηματογραφικός φακός ως μέσο απόδοσης των έργων Πρώτη ύλη (2012), Ο μεγάλος δαμαστής (2017) και Since She (2018) του Δημήτρη Παπαϊωάννου»
του Νίκου Νικολόπουλου
Κάθε φορά που καλούμαι να κινηματογραφήσω ένα έργο του Παπαϊωάννου παρακολουθώ ανελλιπώς τις πρόβες του κι έτσι μπορώ να καταλήγω σε συγκεκριμένες καλλιτεχνικές και τεχνικές επιλογές, προκειμένου να μεταφράσω την πρόθεση του δημιουργού και να αποδώσω με τον καταλληλότερο, κατά τη γνώμη μου, τρόπο, τη χορογραφική σύνθεση, το νοηματικό περιεχόμενο, αλλά και τις εικαστικές παραμέτρους του έργου στους θεατές. Αυτό προϋποθέτει την αποκωδικοποίηση της γλώσσας του, αλλά και κάθε συγκεκριμένου έργου, κάθε φορά.
Νέο Ελληνικό Ρεύμα
~ του Ορέστη Ανδρεαδάκη
Το βράδυ της 18ης Μαΐου 2009 στην αίθουσα Κλωντ Ντεμπυσί του Φεστιβάλ Καννών, χίλιοι θεατές από όλο τον κόσμο έγιναν μάρτυρες μιας καθοριστικής στιγμής της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου.
Ακριβώς τριάντα τέσσερα χρόνια είχε να συμβεί κάτι ανάλογο: από τον Μάιο του 1975. Τότε που η προβολή του Θίασου στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών πυροδότησε θύελλα χειροκροτημάτων και ύμνων, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έγινε δεκτός στη χορεία των μεγάλων δημιουργών και η –μόλις εξερχόμενη από την Δικτατορία- Ελλάδα επισημοποίησε το σημαντικότερο, μέχρι τότε, κινηματογραφικό της ρεύμα, τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο γνωστό και ως ΝΕΚ, που είχε αρχίσει να σχηματοποιείται στα μέσα της δεκαετίας του 60.
Carl Theodor Dreyer
Μιζογκούτσι, ο δάσκαλος
Κen Loach
Theo Angelopoulos
Victor Erice
