All posts by Ifigeneia Konstantinidou

5 Φεβρουαρίου 2028

~ του Ορέστη Ανδρεαδάκη

«Καλά, σοβαρά τώρα, αυτό είναι το αληθινό σου όνομα;» του είπε κοιτώντας έκπληκτη την ταυτότητα που ήταν πάνω στο γραφείο του.

Δεν την άκουσε καν. Οι φωνές των συναδέλφων τους κάλυπταν κάθε άλλο ήχο στην τεράστια αίθουσα.

«Το όνομά σου, λέω, είναι αληθινό;» επέμεινε εκείνη.

«Κανένας φυσιολογικός αλγόριθμος δεν λειτουργεί πια», της είπε αγχωμένος, χτυπώντας τα πλήκτρα στο λάπτοπ, «όλα είναι τεχνητά, ανύπαρκτα… σαν κάποιος να έχει πάρει τον κεντρικό έλεγχο… πώς φτάσαμε ως εδώ;».

«Στην αρχή μάς άρεσε πολύ», του απάντησε, «μας άρεσε που βλέπαμε το παρόν μας σαν την ιδανική προέκταση ενός συναρπαστικού μέλλοντος. Μας άρεσε που καταργήσαμε τις διαστάσεις του χρόνου, μας άρεσε που η εποχή μας ήταν τόσο μπροστά…»

«Πρώτη φορά στην ιστορία μια εποχή είναι μπροστά από τον εαυτό της», τη διέκοψε μια φωνή από το λάπτοπ.

«Τι γίνεται εκεί;» του φώναξε θυμωμένη «τι το ρώτησες;».

«Αυτό είναι το θέμα, δεν το ρώτησα τίποτε, απαντάει μόνο του. Δεν σου θυμίζει κάτι αυτή η φωνή;» της είπε δείχνοντας στο βάθος της αίθουσας, τη μεγάλη οθόνη που μετέδιδε τη συνέντευξη τύπου εδώ και ώρες.

Continue Reading

Sound Documentary International Summer: Μια περίληψη της εμπειρίας!

Το πρόγραμμα Sound Documentary International Summer Programme του ENS Louis Lumière που πραγματοποιήθηκε το φετινό καλοκαίρι στη Βρέστη της Γαλλίας το αποτέλεσε ειλικρινά μια σημαντική καλλιτεχνική και εκπαιδευτική εμπειρία, η οποία επηρέασε βαθιά την αντίληψή μου για την τέχνη του ηχητικού ντοκιμαντέρ!

Continue Reading

Ο Δημήτρης στην Ακτή

του Δημήτρη Παπανικολάου

Ξαναείδα, καλοκαίρι του 2021, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. (1)

Στην Ανάφη, τον είδα να κατεβαίνει στην ακτή, στα χέρια του μολύβια, χρώματα και μπλοκ. Γινόταν το κέντρο της προσοχής, όσο κι αν ο ίδιος θα ήθελε να χάνεται στο τοπίο. Τον παρατηρούσαν, και το ήξερε, όσο κι αν οι κανόνες του παιχνιδιού που ήθελε να παίξει ήταν αυτός να παρατηρεί. 

Στα βλέμματα και τα σώματα όσων ζωγράφισε εκείνο το καλοκαίρι αναγνωρίζω τους φίλους μου. Κάποτε βλέπω ανθρώπους που τους έχω δει να μεγαλώνουν, που έχω επιθυμήσει, που έχουν επιθυμήσει οι φίλοι μου, που μου έχουν σταθεί, ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι τη ζωή μου.

Γι αυτούς, λοιπόν, θέλω να μιλήσω. Για το τι πάντα σήμαινε γι’ αυτούς η δουλειά του Παπαϊωάννου. Για το αρχείο αυτών των ανθρώπων. Αυτών των ευώνυμων ανθρώπων. Το αρχείο των καλόφημων ανθρώπων. (2) Και για τη σημασία του.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. 

Continue Reading

Γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε

της Εύας Στεφανή

(Το παρόν κείμενο βασίζεται σε συνομιλία της σκηνοθέτριας με την Γκέλυ Μαδεμλή).

Βλέποντας τώρα την ταινία καταλαβαίνω ότι έχει δύο άξονες. Ο ένας είναι οι δυσκολίες του ανεβάσματος ενός έργου την εποχή της πανδημίας. Το δεύτερο, και πιο ενδιαφέρον, είναι  ο ίδιος ο Δημήτρης. Τον γνωρίζουμε μέσα από την αέναη προσπάθειά του να  δώσει σχήμα σε ένα έργο, το οποίο συνέχεια του διαφεύγει. Καλείται να πειραματιστεί με κάτι που του είναι εν μέρει γνωστό, αλλά παραμένει και ανοίκειο.  Όπως κάθε καλλιτέχνης ή αισθαντικός άνθρωπος, παλεύει με τον βασανιστικό αλλά και συναρπαστικό κύκλο γένεσης-θανάτου του έργου. 

Continue Reading

«Ο κινηματογραφικός φακός ως μέσο απόδοσης των έργων Πρώτη ύλη (2012), Ο μεγάλος δαμαστής (2017) και Since She (2018) του Δημήτρη Παπαϊωάννου»

του Νίκου Νικολόπουλου

Κάθε φορά που καλούμαι να κινηματογραφήσω ένα έργο του Παπαϊωάννου παρακολουθώ ανελλιπώς τις πρόβες του κι έτσι μπορώ να καταλήγω σε συγκεκριμένες καλλιτεχνικές και τεχνικές επιλογές, προκειμένου να μεταφράσω την πρόθεση του δημιουργού και να αποδώσω με τον καταλληλότερο, κατά τη γνώμη μου, τρόπο, τη χορογραφική σύνθεση, το νοηματικό περιεχόμενο, αλλά και τις εικαστικές παραμέτρους του έργου στους θεατές. Αυτό προϋποθέτει την αποκωδικοποίηση της γλώσσας του, αλλά και κάθε συγκεκριμένου έργου, κάθε φορά. 

Continue Reading

Νέο Ελληνικό Ρεύμα

~ του Ορέστη Ανδρεαδάκη

Το βράδυ της 18ης Μαΐου 2009 στην αίθουσα Κλωντ Ντεμπυσί του Φεστιβάλ Καννών, χίλιοι θεατές από όλο τον κόσμο έγιναν μάρτυρες μιας καθοριστικής στιγμής της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου.  

Ακριβώς τριάντα τέσσερα χρόνια είχε να συμβεί κάτι ανάλογο: από τον Μάιο του 1975. Τότε που η προβολή του Θίασου στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών πυροδότησε θύελλα χειροκροτημάτων και ύμνων, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έγινε δεκτός στη χορεία των μεγάλων δημιουργών και η –μόλις εξερχόμενη από την Δικτατορία- Ελλάδα επισημοποίησε το σημαντικότερο, μέχρι τότε, κινηματογραφικό της ρεύμα, τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο γνωστό και ως ΝΕΚ, που είχε αρχίσει να σχηματοποιείται στα μέσα της δεκαετίας του 60.

Continue Reading

Κen Loach

Σε περασμένες δεκαετίες, η προβληματική και η σύγκρουση για την έννοια και το περιεχόμενο του λεγόμενου «πολιτικού» κινηματογράφου περιστράφηκε γύρω από δύο κεντρικές επιλογές.

Continue Reading

Theo Angelopoulos

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι, χωρίς αμφιβολία, ο έλληνας σκηνοθέτης με τη μεγαλύτερη διεθνή αποδοχή κι ένας από τους πιο συζητημένους εγχώριους δημιουργούς.

Continue Reading