8 ½ Otto e Mezzo

10/19/2019 Ifigeneia Konstantinidou

του Γιώργου Παπαδημητρίου

La Dolce Vita

10/19/2019 Ifigeneia Konstantinidou

του Γιώργου Παπαδημητρίου

La Strada

10/19/2019 Ifigeneia Konstantinidou

του Γιώργου Παπαδημητρίου

ΣΥΝΩΝΥΜΑ

10/15/2019 Ifigeneia Konstantinidou

Αποκλειστικά στις αίθουσες του Φεστιβάλ τα «Συνώνυμα», η Χρυσή Άρκτος της Berlinale!

Δείτε αυτή την εβδομάδα την ταινία Συνώνυμα, η οποία θριάμβευσε στην Μπερλινάλε, αποσπώντας τη Χρυσή Άρκτο! Η ταινία του ισραηλινού σκηνοθέτη Ναντάβ Λαπίντ εξερευνά το περιπετειώδες υπαρξιακό χρονικό ενός νεαρού που απορρίπτει την ταυτότητά του και αναζητεί την προσωπική του ουτοπία σε μια νέα πατρίδα.

TIFF60 – MIKIS THEODORAKIS

10/10/2019 Ifigeneia Konstantinidou

#TIFF60 60 χρόνια Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Οι σπουδαιότεροι του παγκόσμιου σινεμά ήταν εδώ. Σήμερα θυμόμαστε όσα μας είπε ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης στο #TIFF44

ΤΟ ΑΥΓΟ

10/09/2019 Ifigeneia Konstantinidou

του Μίλτου Τόσκα

Ο Κινέζος, Γουάνγκ Κουαν΄αν επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με αφετηρία το Φεστιβάλ του Βερολίνου, από το οποίο έφυγε με τη Χρυσή Άρκτο το 2007 με τον “Γάμο της Τούγια” και το Βραβείο Σεναρίου το 2010 με το “Χωριστά Μαζί”. Τώρα δημιουργεί μία art ταινία που κρύβει μέσα της βαθείς συμβολισμούς κι ένα οικουμενικό μήνυμα, με τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος για μία εποχή που καταρρέει. Ο κύκλος της ζωής, ο άνθρωπος κι φύση συναντιούνται μακριά από τη βοή του σύγχρονου κόσμου και καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους, μέσα από ένα ταξίδι στην μνήμη. Κινητήριος μοχλός, το αυγό, σύμβολο γέννησης.

Parasite

10/08/2019 Ifigeneia Konstantinidou

του Γιάννη Σμοϊλη

Κάπου στο «Visions of Johanna» του Bob Dylan (ένα απ’ τα ομορφότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ, ειρήσθω εν παρόδω), ακούγεται ο στίχος, «Name me someone that’s not a parasite and I’ll go out and say a prayer for him». Το ουσιώδες έχει ειπωθεί εδώ και πολλά χρόνια λοιπόν. Είμαστε όλοι παράσιτα, ο ένας του άλλου.

Ο Τζόκερ και η μοντέρνα απομυθοποίηση της «κοινοτοπίας του Κακού»

10/05/2019 Ifigeneia Konstantinidou

του Γιάννη Σμοϊλη

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μόδα στο αμερικανικό σινεμά ένα είδος ταινίας «αποδόμησης» του Κακού. Εμβληματικοί «κακοί», όπως ο Χάνιμπαλ Λέκτερ ή ο Μάικλ Μάγιερς (φέρνω δύο τρανταχτά παραδείγματα), αντιμετωπίζονται σαν κοινές ψυχοπαθολογικές «περιπτώσεις», σε έργα άλλοτε μέτρια (το «Hannibal Rising»), άλλοτε κάκιστα (τα δύο trash «Halloween» του καλού μουσικού αλλά ελεεινού σκηνοθέτη, Rob Zombie), τα οποία εκμεταλλεύονται την περιέργεια του κοινού για να κόψουν εισιτήρια. Τώρα, προφανώς, ήρθε η σειρά του Τζόκερ.