του Ορέστη Ανδρεαδάκη, Πρώτο Πλάνο #296
Το “Tripoli Cancelled” δεν είναι μια απλή ταινία και σίγουρα δεν είναι απλώς μια ταινία. Δεν ακολουθεί τους ακαδημαϊκούς αφηγηματικούς κώδικες και επιχειρεί μια έξοδο εκτός του φιλμικού χρόνου. Με λίγα λόγια είναι μια ταινία που συνεχίζεται και πέραν των 88 λεπτών της διάρκειάς της καλώντας μας να πειραματιστούμε μαζί της και μετά το τέλος της, όπως και αυτή πειραματίστηκε μαζί μας όσο την παρακολουθούσαμε.
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με τις υπόλοιπες 24 ταινίες του τμήματος Film Forward, το οποίο εξερευνά την σχέση του κινηματογράφου με τα εικαστικά και τις νέες τεχνολογίες και θέτει ερωτήματα για τα όρια μιας τέχνης που δεν (θα έπρεπε να) έχει όρια.
Οι ταινίες που παρουσιάζουμε φέτος στο Film Forward διεκδικούν μια διαφορετική αφηγηματική συνθήκη χρησιμοποιώντας απρόβλεπτες γλωσσικές φόρμες, συχνά δανεισμένες από τα εικαστικά.
Σαφώς θα μπορούσαμε να τις κατατάξουμε στο ευρύτερο είδος του “Πειραματικού Σινεμά”, οι αντικρουόμενες ερμηνείες αυτού του όρου όμως ενδέχεται να μας εγκλωβίσουν σε παρερμηνείες. Οι πειραματικές δηλαδή ταινίες δεν κρύβονται μέσα σε κάποιο απρόσιτο και αόρατο ερευνητικό εργαστήριο, αλλά αποκαλύπτουν την ερευνητική τους διαδικασία κάνοντάς την ορατή.
Αυτές οι ταινίες ξεκινούν από ένα, κοινώς παραδεκτό, “λάθος”, αμφισβητώντας το και αντιστρέφοντας την λογική του με σκοπό να δοκιμάσουν κάτι το οποίο, μέχρι τώρα, θεωρείται αδύνατο. Όλα δοκιμάζονται στις πειραματικές ταινίες: η βασική αριστοτελική αρχή του “αρχή, μέση και τέλος”, οι κανόνες της Χρυσής Τομής του καδραρίσματος, η δομή του μοντάζ, η χρήση της μουσικής, ακόμη και το σχήμα της οθόνης και ο τρόπος προβολής. Και κυρίως όλα είναι ορατά και εκτεθειμένα, αποκαλύπτοντας τις ρωγμές και τα λάθη που οι άλλες ταινίες κρύβουν.
Πολύ συχνά προβάλλονται και σε άλλους χώρους εκτός των παραδοσιακών κινηματογραφικών αιθουσών. Το “Tripoli Cancelled” για παράδειγμα παρουσιάστηκε στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο πλαίσιο της documenta 14 και αφηγείται μια εβδομάδα από τη ζωή ενός ανθρώπου ο οποίος παγιδεύτηκε για δέκα χρόνια σ’ ένα εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο.
Φτιαγμένο ως αποσπασματικό χρονικό μιας απελπιστικής, αλλά και, παραδόξως, κωμικής, ερήμωσης, το “Tripoli Cancelled” αναπαριστά τη μοναξιά ως αισθητικό και συμβολικό παιχνίδι. Ξεφορτώνεται τις συμβάσεις ως περιττά βαρίδια και μέσα σε μια ονειρική ατμόσφαιρα απογειώνεται στη σφαίρα της αλληγορίας, απελευθερωμένο.
Πατάει σε πραγματικά γεγονότα, αλλά στην ουσία αρνείται τον ανεκδοτολογικό τους ρεαλισμό είναι αφηρημένα υπνωτιστικό αλλά και τεταμένα ακριβές στις επείγουσες σημάνσεις του και είναι στημένο σαν ζωγραφικός πίνακας που μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας.