Ο γλυκός συμμορίτης στον «Κήπο του Θεού»

Ο Τάκης Σπυριδάκης, ο οποίος απεβίωσε πρόσφατα, υπήρξε ο αγαπημένος ρολίστας του σύγχρονου ελληνικού σινεμά. Ήταν ο Ανδρέας της «Γλυκιάς συμμορίας», ο Μπαλούρδος της «Λούφας και παραλλαγής». Το Φεστιβάλ, όμως, φέτος θέλησε να θυμηθεί μια άλλη του ιδιότητα, αυτή του ανήσυχου κινηματογραφικού δημιουργού. Το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης προβάλλει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, αυτό που το 1994 μας σύστησε σε μια άγνωστη ως τότε πλευρά του. 

Ο καταπληκτικός «Κήπος του Θεού», που σάρωσε τα βραβεία στο 35ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Φωτογραφίας, Σκηνογραφίας, Μακιγιάζ, Ενδυματολογίας), παραμένει ένα αδιάψευστο τεκμήριο για το πολυδιάστατο ταλέντο ενός υπέροχου ανθρώπου, τον οποίο πολλοί γνωρίζουν μονάχα ως ηθοποιό. Είναι λογικό. Η πρώτη του –εντυπωσιακή– εμφάνιση στο σινεμά, που έγινε το 1983 με τη θρυλική «Γλυκιά συμμορία» του Νίκου Νικολαΐδη, άφησε εποχή (γι’ αυτήν απέσπασε το Ειδικό Βραβείο Ερμηνείας στο 24ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης). Ακολούθησε πλήθος χαρακτηριστικών ρόλων σε σημαντικές ταινίες, όπως η «Λούφα και παραλλαγή» του Νίκου Περάκη, η «Πρωινή περίπολος», και πάλι του Νίκου Νικολαΐδη, το «Μαύρο γάλα» του Νίκου Τριανταφυλλίδη, το «Αυτή η νύχτα μένει» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, τα «Φτηνά τσιγάρα» του Ρένου Χαραλαμπίδη και άλλες πολλές. 

Ο ηθοποιός Σπυριδάκης λατρεύτηκε δίκαια γι’ αυτές τις ερμηνείες. Ο σκηνοθέτης Σπυριδάκης, όμως, αξίζει την αναγνώριση εξίσου. Στον «Κήπο του Θεού» συνέθεσε μια πανέξυπνη υπαρξιακή αλληγορία πάνω στην ελευθερία, με θέμα τέσσερις κρατούμενους που επιδίδονται σε διάφορες δραστηριότητες μέσα στη φυλακή, θρησκευτικές, αθλητικές και καλλιτεχνικές, σε μια προσπάθεια να βρουν τους εαυτούς τους κόντρα στην καταπίεση των δεσμοφυλάκων. Πρόκειται για ένα σπουδαίο ελληνικό φιλμ που οι παλιοί οφείλουν να θυμηθούν και οι νέοι να ανακαλύψουν. 

Thessaloniki International Film Festival