του Βασίλη Κεχαγιά

Σε ένα τραγούδι του ο Διονύσης Σαββόπουλος, σχεδόν καμαρώνει: “να δω τους ποιητές πρόλαβα εγώ…”. Θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που πρόλαβε τους μεγάλους ποιητές της Θεσσαλονίκης εν ζωή, τους έζησε από κοντά, τους αφουγκράστηκε. Κάπως ανάλογα, θα μπορούσα να υπερηφανευθώ: “να δω τον Λουκανίδη πρόλαβα εγώ”, τον Τάκαρο, ίσως και τον καλύτερο Ελληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Είχε έρθει στον Άρη, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, κακοδιωγμένος από τον Παναθηναϊκό, αδειασμένος από περιστατικά τα οποία δεν είχαν σχέση με την ποδοσφαιρική του απόδοση.

Ένα μπλέξιμο με την ανήλικη κόρη ενός μεγαλοπαράγοντα της ομάδας του τριφυλλιού και η κλίκα Δομάζου που καιροφυλακτούσε να απαλλαγεί από τον κίνδυνο να υπερσκελιστεί από έναν ποδοσφαιριστή τουλάχιστον ισάξιό του, ήταν αρκετά για να του δείξουν την πόρτα εξόδου της Λεωφόρου. Ο Τάκαρος ήθελε από κάπου να πιαστεί για μια καινούρια αρχή, να αποδείξει ότι το χαρτί του έχει ακόμη αντίκρισμα στο χρηματιστήριο της μπάλας.

Βέβαια, ο Νίκος Καμπάνης, με έξοχη όσφρηση ως προς τις ανάγκες του Άρη, δε δίστασε να προσφέρει το απαιτούμενο – όχι ευκαταφρόνητο – ποσό για την εποχή, μια που ο Τάκαρος, ξεκρέμαστος από την πρώην ομάδα του, βρέθηκε με κάποια πιεστικά χρέη. Κι ο Τάκης Λουκανίδης έφερε πίσω με το παραπάνω τα χρήματα που δόθηκαν: τα κουβάλησε σε κύπελλο λαμπρό.

Από βδομάδες είχε αρχίσει να σέρνεται στου Χαριλάου και στην Αγιά Τριάδα η φήμη ότι έρχεται ο Λουκανίδης, πρόσωπο μυθικό. Στον πρώτο του αγώνα, αποθέωση. Τον θυμάμαι να βγαίνει τελευταίος από τα αποδυτήρια και να έπεται της υπόλοιπης ομάδας στο ζέσταμα. Στην ερώτησή μου “μπαμπά, γιατί μένει τόσο πίσω ο Λουκανίδης; “, η απάντηση ήταν “γιατί είναι βεντέτα παιδί μου” και πολλά χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι ο Τάκης ήταν η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική βεντέτα που πέρασε ποτέ από την ομάδα μας.

Ο Άρης είχε αποκτήσει τον παίκτη που θα ολοκλήρωνε τη σπουδαία ενδεκάδα του, που θα τον έφερνε στον κεντρικό ρόλο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το κοντρόλ του μαγνήτιζε την μπάλα και την κολλούσε στα πόδια του για να ακολουθήσει μια σέντρα ακριβείας, που έτσι κι έβρισκε το κεφάλι του Αλεξιάδη, ο αντίπαλος τερματοφύλακας πήγαινε κατ’ ευθείαν να κάνει την είσπραξη από τα δίχτυα του. Έτσι έγινε και διαλύσαν την ΑΕΚ, με εισπράκτορα τον Σεραφείδη. Κι αν δεν ήταν το πουλί της χούντας, ο Αρης θα το ‘παιρνε το πρωτάθλημα. Αλλά βλέπετε τα πτηνά κάνουν παρέα με πτηνά, κατά προτίμηση δικέφαλα.

Έτσι έγινε και στον τελικό, με το χουντοφοίνικα να σκεπάζει με τα φτερά του την ξεπουπουλιασμένη κότα, αποκλείοντας τη συμμετοχή του Τάκαρου από τον αγώνα του Καυτανζογλείου. Βλέπετε, στον προηγούμενο αγώνα, στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό, είχε καθαρίσει μόνος του τις δαφνοστεφανωμένες νεάνιδες, αγωνιζόμενος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του σταδίου Καραϊσκάκη. Ο ίδιος δήλωσε ότι “αυτό το ματς το πήραμε μόνοι μας εγώ με τον Νίκο (το Χρηστίδη)”. Πράγματι, έτσι ήταν γι’ αυτό φρόντισε η χούντα να του απαγορεύσει τη συμμετοχή στον τελικό. Η αιτιολογία γελοία, η ουσία ότι δυσαρέστησε τον παντοδύναμο Μουδανιώτη υπουργό Ασλανίδη. Κι ο Ασλανίδης αναγκάστηκε να απονείμει το τρόπαιο στον Άρη, αποστρέφοντας το κεφάλι του από τον αρχηγό Χρηστίδη που το παραλάμβανε.

Τελευταίο χειροκρότημα για τον Τάκαρο, στη γιορτή των εκατό ετών μας, στο Αλεξάνδρειο. Εκεί όπου κατ’ εξαίρεση και τιμητικά του δόθηκε ο λόγος για να μιλήσει για το δικό του Άρη, τον Άρη της καρδιάς του. Τώρα η καρδιά του έσβησε, αλλά εμείς οι Αρειανοί θα θυμόμαστε το πόσο ολόψυχα μας την αφιέρωσε.

Το ντοκιμαντέρ Θρύλοι των γηπέδων: Τάκης Λουκανίδης για τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή Τάκη Λουκανίδη ανασυνθέτει τις όψεις της θυελλώδους ζωής του, από τον απαγχονισμό του πατέρα του στην Κατοχή και το ορφανοτροφείο μέχρι τα μεγάλα γήπεδα και την καταξίωση. Αποτελεί αυτοτελές επεισόδιο της νέας σειράς κοινωνικοϊστορικών ντοκιμαντέρ Οι θρύλοι των γηπέδων του καναλιού History της COSMOTE TV.

Πρόγραμμα Προβολών: