Του Ορέστη Ανδρεαδάκη

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς άρχισε αυτή η εποχή. Ήταν 3 Μαρτίου 2020, Καθαρά Δευτέρα, όταν αποφασίσαμε να αναβάλουμε το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.

Δεν θα ξεχάσω όμως και τον αμέσως επόμενο σταθμό της: 24 Ιουνίου 2021. Την πρεμιέρα της επιστροφής μας στην προβλήτα του Λιμανιού. Και μετά τις προβολές στα θερινά, τον κόσμο που άρχισε να ξαναβλέπει σινεμά στον φυσικό του χώρο, τη χαρά, τη γιορτή, τις αναπάντεχες συναντήσεις, την ανθρώπινη επαφή, τις δειλές χειραψίες και τα ακόμη πιο δειλά φιλιά.

Ούτε βέβαια πρόκειται να ξεχάσω την ημερομηνία της λήξης: από το χάραμα της 4ης Ιουλίου μέχρι την τυπική ολοκλήρωση του Φεστιβάλ το ίδιο βράδυ, τότε που όλοι μας είπαμε ένα μεγάλο «ουφ» και αρχίσαμε να ονειρευόμαστε ξανά, προετοιμάζοντας το Φεστιβάλ του Νοεμβρίου.

Ήμασταν πια σε μια νέα εποχή. Μια εποχή χωρίς κανόνες. Γι’ αυτό και το φετινό μας μότο, όπως και ο τίτλος της καθιερωμένης έκθεσης, είναι παρμένα από την ταινία Ο Κανόνας του παιχνιδιού του Ζαν Ρενουάρ. 

Τι να τους κάνεις όμως τους κανόνες σε μια εποχή που επιβάλλει συνεχώς την επαναδιατύπωσή τους. Μια εποχή που σβήνει και γράφει κανόνες κάθε μέρα. Μια εποχή χωρίς εποχές.

Στην πραγματικότητα, αυτό που βιώνουμε εδώ και είκοσι μήνες δεν είναι παρά η κατάργηση των, μέχρι τώρα εύθραυστων, γραμμών που ένωναν ή χώριζαν τις ζωές μας από τους κανόνες. Την απουσία κανόνων και ίσως την άρνησή μας να συντάξουμε και να αποδεχτούμε νέους.

Είναι μια εποχή αυθάδης, η οποία συγγράφει το σενάριο της ταινίας της καθώς αυτή παίζεται σε μια φανταστική οθόνη, στον χώρο του εδώ και του ποτέ, στην εκπλήρωση του τίποτε.

Κι όμως, μέσα σε αυτή την επαναλαμβανόμενη νύχτα κρύβεται και η δική μας αυθάδεια. Κρύβεται η στιγμή που κάποιος αποφασίζει να πραγματοποιήσει την ιδιωτική του τρέλα ή να συναντήσει ένα συλλογικό όνειρο που δεν έχει κανένα κανόνα, αλλά πολλά –μα πάρα πολλά– παιχνίδια.

Ας τα παίξουμε λοιπόν, επιλέγοντας αυτούς ακριβώς τους κανόνες που ταιριάζουν στην ιδιωτική μας τρέλα και στο συλλογικό όνειρο της νέας εποχής. Της δικής μας εποχής.