Του Γιώργου Κρασσακόπουλου

To Paris, 13th District, που ρίχνει την αυλαία του Φεστιβάλ, είναι μια ταινία για το πώς ζούμε και ερωτευόμαστε σήμερα.

Το φιλμ του Ζακ Οντιάρ, βασισμένο σε graphic novel του Εϊντριεν Τομίνε, μπορεί να είναι ασπρόμαυρο αλλά χωρά όλη τη χρωματική παλέτα του πολύπλοκου σήμερα και τη μοναδικότητα του εδώ και τώρα, του εντός και του εκτός του καθενός μας. Μπορεί να διαδραματίζεται στο Παρίσι, αλλά με τον ίδιο τρόπο που οι ιστορίες που το ενέπνευσαν ήταν τοποθετημένες στην Αμερική, το Paris, 13th District μιλά με τον ίδιο άμεσο τρόπο σε κάποιους που ζουν στη Μονμάρτη ή στην Αριστοτέλους, στην Κυψέλη ή στο Σίλβερ Λέικ. Τέσσερις άνθρωποι -που θα μπορούσατε κάλλιστα να είστε εσείς- διασχίζουν τα σύνορα μεταξύ της φιλίας και του έρωτα σε ιστορίες που τρέχουν παράλληλα ή συναντιούνται κάθε τόσο, που συμβαίνουν μαζί αλλά και η καθεμία μόνη της, σε τόπους αληθινούς ή ψηφιακούς, σε συναισθηματικά τοπία που είναι γαλήνια ή τρικυμιώδη.

Ιστορίες έρωτα και ενηλικίωσης για ανθρώπους που, όπως σχεδόν όλοι μας σήμερα, δεν ορίζουν την ηλικία τους με τα κεράκια της τούρτας γενεθλίων, ειπωμένες με την καθαρότητα ενός διάφανου γυάλινου ποτηριού και τη φρεσκάδα του κρύου νερού που το γεμίζει. Γραμμένο από τον Ζακ Οντιάρ μαζί με τη Σελίν Σιαμά και τη Λέα Μίσιους, το Paris, 13th District κοιτάζει τον αληθινό κόσμο με μια πρισματική ματιά και παράλληλα χτίζει ένα δικό του κινηματογραφικό σύμπαν που είναι συγχρόνως αυτόνομο και συμπεριληπτικό, όσο ανάλαφρο κι όσο βαθύ χρειάζεται, τόσο ευφάνταστο όσο και αληθινό. Με τα πιο απλά υλικά, με μια δίχως περιττά στολίδια σκηνοθεσία, με ένα λεπτοδουλεμένο σενάριο και μια ομάδα ηθοποιών που δείχνουν να κατανοούν απόλυτα τους ήρωές τους, ο Ζακ Οντιάρ συνθέτει μια ταινία σαν ένα ρομαντικό τραγούδι. Από εκείνα που μπορεί να δείχνουν «ελαφρά», μα καταλήγουν να καθορίζουν τη ζωή σου.