του Δημήτρη Παπανικολάου
1
Ξαναείδα, καλοκαίρι του 2021, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. (1)
Στην Ανάφη, τον είδα να κατεβαίνει στην ακτή, στα χέρια του μολύβια, χρώματα και μπλοκ. Γινόταν το κέντρο της προσοχής, όσο κι αν ο ίδιος θα ήθελε να χάνεται στο τοπίο. Τον παρατηρούσαν, και το ήξερε, όσο κι αν οι κανόνες του παιχνιδιού που ήθελε να παίξει ήταν αυτός να παρατηρεί.
Στα βλέμματα και τα σώματα όσων ζωγράφισε εκείνο το καλοκαίρι αναγνωρίζω τους φίλους μου. Κάποτε βλέπω ανθρώπους που τους έχω δει να μεγαλώνουν, που έχω επιθυμήσει, που έχουν επιθυμήσει οι φίλοι μου, που μου έχουν σταθεί, ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι τη ζωή μου.
Γι αυτούς, λοιπόν, θέλω να μιλήσω. Για το τι πάντα σήμαινε γι’ αυτούς η δουλειά του Παπαϊωάννου. Για το αρχείο αυτών των ανθρώπων. Αυτών των ευώνυμων ανθρώπων. Το αρχείο των καλόφημων ανθρώπων. (2) Και για τη σημασία του.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
