του Γιάννη Σμοϊλη

Το «Angel Heart» ως έργο, κατοικεί σε μια περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στον «Φάουστ» (προφανώς μπορεί κανείς να το δει ως σύγχρονη ανάγνωση του αριστουργήματος του Γκαίτε, ως μια pulp εκδοχή του ίσως), το «Μωρό της Ρόζμαρι» (κυρίως σε ό,τι αφορά τον ηθοποιό σύζυγο της Ρόζμαρι που δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να γίνει διάσημος) και το «Chinatown» (μια μοντέρνα σύλληψη του Κακού που αντιπαρατίθεται στη μυθολογική: οι εκλεκτοί του «Πρίγκιπα του Σκότους», στη μεταπολεμική Αμερική της ραγδαίας καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι οι πλούσιοι, συνειδητά αμοραλιστές, κυνικοί και σίγουροι ότι το χρήμα τους επιτρέπει να υπερβούν τον ηθικό νόμο). Εν ολίγοις, αυτό το «δαιμονισμένο» νέο-νουάρ, έχει να πει μερικά πράγματα για τη μοντέρνα φύση του Κακού, την απληστία και τη φιλοδοξία.

του Γιάννη Σμοϊλη

Δύο άνδρες καταφθάνουν σ’ ένα έρημο νησί για να δουλέψουν στον φάρο του. Ο ένας είναι ηλικιωμένος, ο άλλος νεαρός. Ο ηλικιωμένος άνδρας θεωρεί ότι έχει το αποκλειστικό προνόμιο να χειρίζεται το φως τη νύχτα, όταν είναι πολύτιμο και ζωτικής σημασίας για τους ναυτικούς -τη χαμαλοδουλειά την αφήνει στον πιτσιρίκο. Τον κακομεταχειρίζεται, τον βρίζει, τον φέρνει στα όρια των σωματικών και ψυχικών αντοχών του. Διότι, ως πρεσβύτερος και με μεγαλύτερη εμπειρία στη δουλειά, θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο. Μόνο εκείνος θα έχει πρόσβαση στον τελευταίο όροφο, στον θάλαμο του φωτός, ο άλλος θα πρέπει να ασχολείται με τα υπόγεια και τα χαμηλά πατώματα όσο κι αν ποθεί να βρεθεί έστω και για λίγο σ’ αυτό το “ιερό” δωμάτιο. Ο “μικρός” θα πρέπει να μοχθήσει για να κερδίσει την εύνοια του “μεγάλου” και με επίκεντρο αυτό τον μόχθο θα αναπτύσσεται το φιλμ στο πρώτο του μέρος. Ο νέος θα υπομένει κι ο γέρος θα το γλεντάει (όπως μπορεί κανείς να γλεντήσει όντας απομονωμένος σ’ έναν έρημο ξερόβραχο: μεθώντας μέχρι αποκτήνωσης). Σύντομα, όμως, τα πράγματα θα αλλάξουν.