Γιατί:
η αντίληψή μας για τη ζωή, τον κόσμο, τους άλλους, τον εαυτό μας, δομείται μέσα από τις αναπαραστάσεις μας.
το σινεμά το ίδιο είναι αναπαράσταση: μιας πραγματικότητας που διαρκώς κινείται, που αλλάζει ακατάπαυστα, που σ’ αυτή την αλλαγή, στην αέναη κίνησή της, συμβάλλει και το ίδιο.
στη σκοτεινή αίθουσα ψάχνουμε πάντα (ακόμα κι όταν δεν το συνειδητοποιούμε) αυτή την πρωταρχική αναπαράσταση της βαθύτερης ουσίας των πραγμάτων, των ιδεών και της ζωής, που ο κινηματογράφος έχει τη δύναμη να μας αποκαλύψει.
ο μόνος τρόπος για να προσεγγίσεις, να διαχειριστείς και να επουλώσεις το ατομικό και συλλογικό τραύμα είναι μέσω της αναπαράστασης.
το ντεμπούτο του Θόδωρου Αγγελόπουλου άλλαξε μια για πάντα το τοπίο του σινεμά στη χώρα μας, ανοίγοντας τον δρόμο για τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο.
το σινεμά του Αγγελόπουλου συμπυκνώνει όχι μόνο τη μοίρα μιας ολόκληρης χώρας, αλλά και την αναμέτρηση του ανθρώπου με τις ανίκητες δυνάμεις της Ιστορίας.
η Αναπαράσταση καταθέτει φόρο τιμής στην ίδιο το σινεμά, στη δημιουργία μιας νέας αλήθειας που υπερβαίνει τα στεγανά των γεγονότων.
οι αναπαραστάσεις που συναντάμε στη μεγάλη οθόνη δεν μας λένε πράγματα μόνο για τις αλήθειες που αντανακλούν αλλά και για το ποιοι είμαστε. Και κοιτάζοντας αυτές, κοιτάμε όλο και πιο βαθιά μέσα μας.
καθετί που κάνουμε, σκεφτόμαστε, νιώθουμε και δημιουργούμε είναι μια αναπαράσταση του πιο άρρητου πεδίου: της ανθρώπινης ψυχής
ο κινηματογράφος μπορεί να την αναπαραστήσει ακόμη κι αυτή.
Η Αναπαράσταση εκτυλίσσεται στο φτωχικό χωριό της Τυμφαίας, στην Ήπειρο, και περιστρέφεται γύρω από τη δημοσιογραφική-αστυνομική διερεύνηση της δολοφονίας ενός έλληνα μετανάστη, λίγες ημέρες μετά την επιστροφή του από τη Γερμανία. Αντλώντας έμπνευση από αληθινά γεγονότα, η Αναπαράσταση θολώνει τα όρια ανάμεσα στη μυθοπλασία και την καταγραφή, διαρρηγνύει τη γραμμική συνοχή της αφήγησης και ξεδιπλώνει μια σειρά από αισθητικές και τεχνικές καινοτομίες. Πάνω απ’ όλα, λειτουργεί ως επώδυνη αλληγορία για το δράμα μιας ολόκληρης χώρας, αλλά και για έναν κόσμο που φθίνει και χάνεται στον ορίζοντα. Ταινία ορόσημο για τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο, απέσπασε πέντε βραβεία στο 11ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, Φωτογραφίας για τον Γιώργο Αρβανίτη, Β’ Γυναικείου Ρόλου για την Τούλα Σταθοπούλου, Καλύτερης Καλλιτεχνικής Ταινίας, Βραβείο Κριτικών για Μεγάλου Μήκους Ταινία), καθώς και Ειδική Μνεία από τη FIPRESCI στην Μπερλινάλε.
Η κεντρική έκθεση του Φεστιβάλ, με τίτλο «Αναπαράσταση (Anaparastasi): Reconstruction, Reenactment, Reconstitution» εξερευνά τις διαφορετικές παραλλαγές και αποδόσεις της αναπαράστασης: την ανασύσταση, την αναθέσπιση και την ανακατασκευή. Στο πλαίσιο της έκθεσης, δώδεκα έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες αντλούν έμπνευση από το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αγγελόπουλου και στοχάζονται στις μορφές, το περιεχόμενο και τα όρια που συνοδεύουν τη διαδικασία της αναπαράστασης. Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Δημήτρης Αναστασίου, Ειρήνη Ευσταθίου, Αντώνης Θεοδωρίδης, Ναταλία Μαντά, Αντώνης Ντόνεφ, Βιβή Παπαδημητρίου, Larry Amponsah, Andrew Pierre Hart, το καλλιτεχνικό δίδυμο Hippolyte Hentgen (Lina Hentgen και Gaëlle Hippolyte), Magdalena Karpinska και Asako Masunouchi. Η έκθεση, που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το MOMus, θα φιλοξενηθεί στο MOMus-Πειραματικό Κέντρο Τεχνών (Λιμάνι Θεσσαλονίκης) και θα διαρκέσει από τις 5 έως τις 27 Νοεμβρίου, ενώ λίγο μετά την ολοκλήρωσή της στη Θεσσαλονίκη, θα μεταφερθεί στην Αθήνα, στο The Project Gallery (Νορμανού 3), από τις 20 Δεκεμβρίου έως τις 28 Ιανουαρίου.
Το 63ο ΦΚΘ θα φιλοξενήσει μεγάλη έκθεση με τις φωτογραφίες του Νίκου Νικολόπουλου, ο οποίος εργάστηκε ως φωτογράφος πλατό στην ταινία Η άλλη θάλασσα, στα γυρίσματα της οποίας έχασε τη ζωή του πριν δέκα χρόνια ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Οι φωτογραφίες του Νικολόπουλου μάς μεταφέρουν στην καρδιά της καλλιτεχνικής πράξης και του σκηνοθετικού οράματος του Αγγελόπουλου, φέρνοντας στο φως αθέατες πτυχές και στιγμές ενός μέγιστου δημιουργού. Την ίδια στιγμή, η έκθεση εξάπτει ακόμη περισσότερο τη φαντασία όλων μας για μια άγνωστη και ημιτελή ταινία, η οποία έχει συνδεθεί με τον αδόκητο χαμό ενός αξεπέραστου σκηνοθέτη. Η έκθεση με τίτλο «Η “Θάλασσα” στο λιμάνι» θα παρουσιαστεί στον πρώην Βρεφονηπιακό Σταθμό στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, λατρεμένο τοπίο σε αρκετές ταινίες του Αγγελόπουλου (Ταξίδι στα Κύθηρα, Τοπίο στην ομίχλη, Το βλέμμα του Οδυσσέα, Μια αιωνιότητα και μια μέρα, Το λιβάδι που δακρύζει). Τοποθετώντας λοιπόν αυτές τις φωτογραφίες της Άλλης θάλασσας στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, επιχειρήσαμε μια επιστροφή –την ολοκλήρωση του νόστου, την αναπαράσταση ενός τοπίου που έμεινε ημιτελές, τον επαναπατρισμό του βλέμματος.
Κάθε εικόνα στις ταινίες του Αγγελόπουλου είναι κι ένα σημείο του χρόνου που σε κάνει να πιστεύεις ότι διαρκεί για πάντα, ακόμη και (ή κυρίως) όταν νομίζεις ότι δεν συμβαίνει τίποτα κι όμως συμβαίνουν τα πάντα.Κι έτσι, ανάμεσα στις ρωγμές του χρόνου και στις αστραπές των εικόνων, ο λόγος μένει καθαρός, λιτός, σύντομος, ποιητικός, τραγουδιστός: μονόλογοι που έρχονται από τα βάθη των μύθων, πνιχτές κουβέντες, λυγμοί ανολοκλήρωτοι, ατάκες αυστηρές και κοφτές, ψίθυροι που γεμίζουν τα τοπία και κάνουν τον χρόνο να διαστέλλεται.Εκεί, «ανάμεσα σ’ ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο», ο Αγγελόπουλος συμπυκνώνει, όπως είχε γράψει ο ίδιος, «όλη την ανθρώπινη περιπέτεια, την περιπέτεια που ποτέ δεν τελειώνει».
Απόσπασμα από το κείμενο του Ορέστη Ανδρεαδάκη, που περιλαμβάνεται στην ειδική δίγλωσση έκθεση του Φεστιβάλ, με τίτλο Αγγελόπουλος για πάντα, η οποία εμβαθύνει στην αρχέγονη και μυσταγωγική δύναμη των εικόνων του Αγγελόπουλου.